Moje powieści i opowiadania

  Znowu powróciła moja mroczna kochanka – Depresja. Chwyta mnie swoimi ramionami i pieści mnie swoim zaropiałym językiem. Jej spojrzenie przeszywa mnie ostrzem bólu istnienia.   Znowu przyszło mi się zmierzyć z mrokiem żyjącym wewnątrz mnie. W otchłani nie ma światła. Upośledzone procesy biologiczne znowu spychają moje jestestwo na granice szaleństwa. Ból wynikający z lęku staje się okropny. Umysł wymyka się spod wodzy kontroli. Lata samodyscypliny zawodzą, bo hormony źle funkcjonują. W swoich zapiskach znalazłem wspomnienie poprzedniej depresji, sprzed 10 lat….   Dzień czterdziesty Zażywam moklar w dawkach znaczących dla funkcjonowania mojego ustroju. Upośledza mnie zarówno w myśleniu jak i fizyczności. Czuję się ociężały. Poruszam się powoli jakbym nosił koszulę z ołowiu. Sprawność umysłu spada raptownie. Czytam ulotkę, ponoć to normalne zjawisko przez dwa pierwsze tygodnie brania leku. Czuję się jak flegmatyk, co flegmatycznie porusza się poprzez życie. Przełykam...

 Miewam ostatnio złe myśli. Męczy mnie moje własne przemianie. Nieunikalność końca własnej egzystencji i śmierć. Nie wiem czy jest to wynik tego, że od listopada zmagam się z chorobą jelit grubego, która uziemiła mnie w domu, z bólem i biegunkami. Czy też jest to wynik śmierci mojego taty w mroku grudniowej nocy, który zakończył swoje życie sam, wystraszony w Wołowskim Szpitalu Covidowym. To trudny dla mnie temat. W 2003 roku zmarła moja mama, ale tato trwał dalej. Był tu obok, nasze relacje nie były najlepsze, ale był i trwał, był tym czymś niezmiennym, pewnym. Po śmierci taty zostałem sam – rodzice odeszli, ja stanąłem w kolejce. Nie wiem, czy też mój nastrój nie jest związany z atmosferą śmierci jaka rodzi się w nas i przestrzeni publicznej w związku z wojną na Ukrainie i ta grozą, którą wojna budzi w naszym życiu. My dzieci wychowane na opowieściach świadków okropieństw z czasów II Wojny Światowej, mocno to musimy przeżywać. Zastanawiałem się skąd nagle u mnie, jak zwykle w noc...

  Czuję się dziś fatalnie. I poprzez fatalne samopoczucie rozumiem tutaj dyskomfort wywoływany przez biologiczną reakcję mojego organizmu na infekcję, która ma miejsce w moim ciele. Jako mężczyzną zwykłe przeziębienie przechodzę w sposób dramatyczny, walcząc o każdy oddech i chwilę wytchnienia. My, jako płeć brzydka stworzeni zostaliśmy na obraz i podobieństwo Boga Najwyższego, ale, że Pan w swym jestestwie doskonały, nigdy nie chorował, to ta część naszej upadłej natury – powiedziałby kto, konsekwencja grzechu pierworodnego – niedoskonałość naszego istnienia. Niezależnie od teologicznych rozważań nad podstawami mojego złego samopoczucia stwierdzam co następuje, podając w telegraficznym skrócie: nos zatkany, lewa dziurka, tuż u wejścia do zatoki (brzmi to prawie jak opis Tajemniczej Wyspy, gdzie poszukujemy skarbów – ot zielonkawa ektoplazma ukryta w nosie); lekki ból oskrzeli podczas kaszlu, uczucie rozbicia, zmęczenie, apatia. Wczoraj byłem z chłopakami na basenie w Środzie Śląsk...

 Opowiadanie to napisałem gdzieś w roku 2010. Na początku drugiej dekady XXI wieku proces rozwarstwiania się polskiego społeczeństwa był już bardzo zaawansowany. Początkowo był on wynikiem nierównego przebiegu procesu transformacji gospodarczej i podziału kraju na Polskę A i Polskę B. Później, gdy uwolniono zakute w okowach ojcowizny mózgi Polaków, proces ten stał się wynikiem szczęśliwego wyboru przyszłego pracodawcy. Z jednej strony była wciąż rosnąca w liczbę grupa nowo bogackich, zarabiających olbrzymie pieniądze osób, których procentowy udział miesięcznej raty kredytu wobec pensji netto wynosił około 80%. Z drugiej strony była, wciąż ta sama grupa ubogich mieszkańców kraju, którzy jak byli tak pozostali biedni. Pomiędzy nimi było cało morze ludzkich serc, którzy nigdy nie chcieli być biedni i tak pożądali bycia bogatymi, że żyli ponad stan. Pochłonięci w zdobywanie coraz to nowych atrybutów zewnętrznego bogactwa, rekwizytów statusu społecznego i innych artefaktów kulturowych, ...

  Czas to według definicji słownikowych wielkość fizyczna określająca kolejność zdarzeń oraz odstępy między zdarzeniami zachodzącymi w tym samym miejscu. Pojęcie to jest również przedmiotem rozważań filozoficznych. Ale też czas, to coś, co bardzo jest związane z naszym życiem. Mówi się, że każdy ma swój czas na ziemi, który powinien wykorzystać. Gdyby spojrzeć na historię wszechświata i fakt, że spotykam się z drugim człowiekiem, którego akurat poznałem w tym samym miejscu i czasie, to samo to spotkanie staje się cudem. Bo fakt, że to spotkanie nastąpiło tu i teraz a nie w innym z wielu minionych eonów czy miejscu zlokalizowanym setki lat świetlnych stąd wydaje się wprost niemożliwe. Wszechświat ma już ponad 13,82 miliarda lat a jego wielkość liczona z Ziemi do granic widocznego Wszechświata wynosi około 14 miliardów parseków.    Ale w natłoku problemów dnia życia codziennego nie zwracamy uwagi na te rzeczy. Wprost przeciwnie. Czas ucieka nam jak szalony, w swoim upływie ...

  Prolog   Jam tkliwym był głosem kresu na polach chwały Pieśnią poranka – przekleństwem słabych Jam zwiastunem był burzy, przed którą królestwa drżały Przyczyną trwogi – śmiercią ja byłem cały   Ja waśni suweren – lecz me imię zapomniano Jak wstydliwe wspomnienia wyparte z pamięci Końcem tylko byłem – nie przy mnie świat stwarzano Jak przy narodzinach życia nie są obecni Przeklęci   Pieśń moją wciąż na polach bitew grają, lecz beze mnie I chwałą w me imię okryci są bohaterowie, lecz nadaremnie   Nie pragnę niczego – jestem osamotniony W piekle samotności od wieków pogrążony Bezsilny i zapominany – z chęci życia opróżniony Mój duch bólem złości po wieki najeżony   Chłopiec Stalowa zasłona chmur szczelnie przesłaniała poranne niebo nad pogrążoną w spokojnym śnie doliną. Otaczające ją zielone i kamieniste żleby stromo pięły się w górę.  Zlewała się z nich mleczna mgła, która upiornie wiła się w dół. W głębi dolin...